رضا پورکریمان

در امتداد آن شب طولانی بود که نفس میرفت ...

دقیقه به ثانیه تبدیل شد بود و قلب به سرعت مسیر 

رفت و برگشت یک آونگ ... 

زمین به دور سرم میچرخید و من به دورِ یار ... 

و چه ناتوان شده بودم ... بدن گاهی بدونِ خون ... سرد ... 

مثل اواسط زمستان ... 

و گاه گاهی خونِ بدن به جوش و خروش می افتاد ... 

مثل کوه آتشفشان ... 

دردها یکی پس از دیگری به تک تک اعضای بدنم هجوم 

آورده بود و تا سر حد مرگ به جان و تنم حمله میکرد 

و میتاخت و از پا در می آورد

.

.

.

زمین چرخید ... زمان ها سپری شد ... زمانه هم گذشت ... 

ولی من از پا در آمده بودم و دیگر مرا یارای سخن نبود 

و زیستنم لاجرم به جبر سپری شد.