چرا آنها نمی توانستند همین فریاد را برای موضوعی واقعا مهم سر دهند ؟
(( آنها تا به آگاهی نرسند ، طغیان نخواهند کرد، و تا طغیان نکنند به آگاهی نخواهند رسید.))
با خود فکر کرد این گفته ها احتمالا برگرفته از یکی از کتاب های حزب بود.حزب ادعا می کرد که کارگران را از قید بندگی رهانیده است. قبل از انقلاب سرمایه داران آنها را استثمار می کرده اند، به آنها گرسنگی می دادند و آنها را شلاق می زدند. زنان مجبور به کار در معادن ذغال سنگ بودند (در حقیقت زنان هنوز هم در معادن ذغال سنگ کار می کردند.) بچه های شش ساله را به کارخانه ها می فروختند. اما خود حزب نیز ، بر طبق اصول دوگانه باوری، تأکید می کرد که کارگران به طور طبیعی در مرتبه ای پایین تر از دیگران قرار دارند و باید مانند حیوانات ، با به کارگیری چند قانون ساده، آنها را زیر فرمان نگه داشت. در واقع دربارۀ کارگران اطلاعات کمی وجود داشت. نیازی هم به شناخت بیشتر از آنها نبود. تا زمانی که به کار و تولید مثل مشغول بودند سایر فعالیت هایشان اهمیتی نداشت. همچون گله های گوساله که در دشت های آرژانتین رها شده باشند، آنها را به حال خود گذاشته بودند تا به روش های زندگی آبا و اجدادی که در نظرشان طبیعی هم بود، برگردند. آنها به دنیا می آمدند، در زاغه های فقیرانه بزرگ می شدند، در سن دوازده سالگی به سر کار می رفتند، دورۀ کوتاهی را در شکفتگی جوانی و تمنای جنسی سیری می کردند، در بیست سالگی ازدواج می کردند، در سی سالگی به میانسالی می رسیدند و اغلب آنها هم در شصت سالگی زندگی را بدرود می گفتند. افق زندگی آنها را کارِ سنگین، نگهداری از زن و فرزند، دعوا با همسایه ها، فیلم، فوتبال، آبجو و بیشتر از همه، قمار تشکیل می داد. نظارت بر آنها کار مشکلی نبود. همیشه چند تن از مأموران پلیس افکار در بین آنها سرگرم پخش شایعات غلط و نشان کردن و حذف چند نفری بودند که به نظرشان ممکن بود خطرناک باشند؛ اما هیچ کوششی به منظور تعلیم عقاید حزب به آنان صورت نمی گرفت. داشتن عقاید و احساسات سیاسی قوی برای کارگران، خیلی هم مطلوب حزب نبود. برای آنها فقط برخورداری از احساسات سادۀ وطن پرستانه واجب بود تا در مواقع لزوم بتوان بر مبنای چنین احساساتی آنها را به قبول ساعت کار طولانی تر و یا کم کردن جیره ها مجاب کرد. و حتی آنگونه که گاهی پیش می آمد اگر هم نارضایتی پیدا می کردند کار به جاهای باریک نمی کشید. زیرا بدون داشتن عقاید اصولی فقط شکایت و گلایه های معمولی به فکرشان می رسید. منشاء اصلی مشلاکت از دید آنها پنهان می ماند.
شعارحزب نیز بر این مسئله تأکید داشت : «کارگران و حیوانات آزادند.»
(در ادامه صفحه 81 آنچه که به عنوان نوشته های کتاب تاریخ بچه ها نوشته شده و ادامۀ آن در صفحۀ 82 خواندنی است)
.
