رضا پورکریمان

.

اگر ثروت روزی جنبه ی عمومی پیدا کند ، دیگر امتیازی برای کسی به وجود نخواهد آورد . بدون شک ، می توان جامعه ای را در نظر آورد که در آن ثروت مادی و رفاه ،  به طور مساوی توضیع می شود  ولی قدرت در دست طبقه ممتاز باشد. اما در عمل چنین جامعه ای عمر طولانی نخواهد داشت.  زیرا اگر همه به طور یکسان از فراغت و آسایش خیال بهرمند شوند  توده های گسترده ی مردم که به دلیل فقر عقب مانده اند ، خیلی زود به سواد و آگاهی می رسند و دیر یا زود متوجه می شوند که اقلیت ممتاز کار خاصی انجام نمی دهند و سپس اقدام به نابودی آن می کنند. در دراز مدت  ، وجود یک جامعه ی طبقاتی فقط بر اساس فقر و نادانی ممکن می شود.

.