رضا پورکریمان

برای دومین بار در سه هفته ی اخیر، بعد از ظهر به مرکز اجتماعات شهر نرفته بود؛ اقدامی نسنجیده، چرا که همه می دانستند تک تک دفعات حضورشان در آنجا کنترل می شود. اصولاً یک عضو حزب هیچگونه اوقات بی کاری نداشت و فقط در رختخواب تنها بود. از او انتظار داشتند زمانی را که در حال کار کردن، خوردن و یا خوابیدن نیست در یکی از تفریحات عمومی شرکت کند؛ هر کاری غیر از این، حتی یک پیاده روی ساده، که نشانه ی تمایل فرد به تنهایی بود همیشه کمی خطرناک به حساب می آمد. در زبان نوین به آن :

«زندگی برای خود»

"Ownlife"

 می گفتند که به معنی فردگرایی و خودمحوری بود.
.