رضا پورکریمان

.

وینستون، همان طور که به چهرۀ بی چشم و دهان متحرکی که دائم باز و بسته می شد نگاه می کرد، احساس غریبی به او گفت این یک انسان واقعی نیست بلکه آدم مصنوعی است. این حرف ها از مغز انسان بیرون نمی آمد بلکه فقط از حنجره اش بود. چیزهایی که از دهان بیرون می آمد کلمات بود ولی گفتار با معنی واقعی نبود؛  سر و صدایی بود که مانند صدای مرغابی ناخودآگاه در می آمد.

.
+ بخش بعد در تاریخ 402/6/12
.