• منو ایده های رنگارنگم

◘

‏من تویِ زندگیم،ایده های رنگارنگِ 🌈 زیادی داشتم ؛ ولی چه فایده که دنیا فقط خاکستری بود و رنگ نمی‌گرفت (!)

‏⁧ #ر_پ⁩ ⁧ #مکثار⁩ ⁧ #مینوت⁩
◘

انتخاب درست (!)

بعضیا زن زندگی اند ؛ بعضیا هم زن ریدن به زندگی (!) و البته که بعضی ها هم مرد رویاها هستن و بعضیا هم مرد کابوس ها (!) در انتخاب خود بیشتر دقت بفرمایید (!) #ر_پ #مکثار

حال و آینده

• سلام رضا پورکریمان ... حالت چطوره ؟
+ راستش حالم که هیچ ؛ آینده م هم داغون و ناخوشِ (!)

#مینوت #مکثار #ر_پ

خوبِ سابق

من مبتلا به غم ... من خوبِ سابقم (!)

#ر_پ #مکثار #مینوت

مینوت 98

• هر جا که حالتو خوب میکنه همونجا بهشتِ ، زندگی کن (!)

#مکثار #ر_پ

مامور نمایش شکم

مأمور: زنگگگگگگ ... خوبم ...
پدر : مثل هر ماه نیستی
مامور : ماه پیش چه شکلی بودم که این ماه نیستم ؟!
پدر : سر حال تر بودی.
مامور : خسته م.
پدر : زیر چشمات گود رفته.
مامور : کم خوابیدم.
پدر : تپل تر بودی.
مامور : کم می خورم.
پدر : چیزی شده ؟
مامور : نه
پدر (تاکیدی) : چیزی شده !
مامور : میگم هیچی نشده باور کنید.
پدر: یه صداقتی تو چشمات هست که حرفتو باور نمی کنم.
مامور : گرفتارم.
پدر : چی هست گرفتاریت ؟
مامور : یه مشکلی برام پیش اومده.
پدر : چه مشکلی ؟
مامور : نمی تونم بهت بگم.
پدر : چرا نمیتونی بهم بگی ؟!
مامور : نمیشه !
پدر : کار نشد نداره ، چی کار کردی ؟
مامور : شما زیاد نشدین که ؟
پدر : همین جوری زیاد هستیم.
مامور : مراقب شبات باشی برنده ای...
پدر : شب هام چرا ؟!
مامور : تو این اوضاع شبا خطرناک ترین زمان ممکنه.سعی کنید از هم دور بخوابین.اصلا از من می شنوی ،شبا بفرستش پیش بچه ها بخوابه.

شِکَم ... مأمور ... ززززنننننگگگگگ ... جشنوارۀ تئاتر استانی البرز ... جشنوارۀ تئاتر لاله های سرخ اندیمشک ...
بالا پایین ... اوج فرود ... بحث ... مذاکره ... انرژی منفی انرژی مثبت ... ناراحتی عصبانیت ... خون گرمی دل گرمی ... تمرین های پی در پی ... کنار خوبایی که چند ماه نمایش رو تمرین و اجرا کرده بودن و منی که مثلِ چوبِ خشک ... بدن ... بیان ... ذهن ... خلاقیت ... صفر مطلق ... فشار عصبی ... فشار روحی ... فشار روانی ... و... بعد از تمرین قوت قلب دادن های دوستا ... رضا (هر بار بعد از تمرین) ... صالح ... آرزو (حضوری و اینترنتی) ... توحید ... و... . هر بار تا آستانۀ انصراف رفتم و حتی به گفتم به حدی از خودم نا امید شده بودم که میگفتم میرم میگم دیگه نمیام و بعدش میرم دنبال یه کار دیگه ... نمیدونم چی شد موندم ... نرفتم ... فشارا و تمرینا و سختیارو تحمل کردم ... کرج هر چی و هر جور که بود گذشت ... بلافاصله بعد از دو اجرای متوالی در جشنوارۀ استانی البرز چهارشنبه شب ساعت 12 عازم اندیمشک شدیم ... من تو اتوبوس با اینکه اختصاصی بود تا خودِ اندیمشک خوابم نبرد ... و با راننده اتوبوس تا لرستان حرف زدیم J صبح بود که رسیدیم اندیمشک ... بعد از اینکه اتاق رو تحویل گرفتیم ... رفتیم برای صرف صبحانه ... محیط خانه معلم اندیمشک بود ... توی رستوران با بچه های قزوین آشنا شدیم ... البته یه تعداد از بچه های گروه با یه تعداد از بچه های قزوین آشنایی قبلی داشتن ... بعد از صرف صبحانه همه تونستن بخوابن جز من که از قبل هم نخوابیده بودم ... (خروپُفی بودن این مکافاتارو هم داره ) رفتیم برای اجرا ساعت 8 شب ... چون اجرای داوری گروه قبل از ما طول میکشید مسئولای برگزاری جشنواره از ما خواستن که یه اجرا برای تماشاگرایی که بیرون از سالن هستن بریم ... رفتیم ... کار تموم شد ... تشویق های تماشاگرای اندیمشک یه طررررف تشویق بچه های قزوین (مخصوصاً سوده اشون) یه طرف.
انرژی مثبت و بی نظیر بچه های قزوین به همین تشویق ها ختم نمیشد و بعد از اون هم وقتی تو محل اسکان همدیگرو دیدیم حسابی انرژی گرفتیم ازشون با تعریفایی که از نمایش شکم و بازیامون کردن و همچنین فردای روز جشنواره ، وقتی خواستیم با مهناز (میرزایی) بریم پیاده روی دیدیم بچه های قزوین به رسالتشون که همانا انرژی مثبت بود دارن بیرون از محوطه خانه معلم عمل میکنن و یه توپ دارن و دارن شیر پلنگ بازی میکنن دیگه از بازی کردنامون نگم براتون که چقدر کِیف داد ... چقدر لذت بردیم ... شیر پلنگ ... وسطی ... گل کوچیک ... مافیا ... با اینکه 48 ساعت بود نخوابیده بودم با این همه بدو بدو و بالا پایین پریدنا طبیعتاً باید بیهوش میشدم از فرط خستگی ... و با اینکه تصمیم گرفته بودم بخوابم و نرم اختتامیه جشنواره ... ولی لحظه آخر نظرم عوض شد و رفتیم مراسم اختتامیه جشنواره ... موقع خوندن آرا هیئت داوران هم باز این تشویق های بچه های قزوین (مخصوصاً سوده اشون) بود که خیلی بیشتر از بقیه به گوش میرسید ...دَمِ ... بچه های ... قزوین ... گرم ... آقا خلاصه که کل خستگی ها و عصبانیت ها و کم آوردنا یه طرف ... انرژی مثبت دادنای دوستا و رفقا ... رضا ... مهسا ... آرزو ... صالح ... توحید ... و همچنین بازی کردن کنار خوبایی مثل حامد نساج ... مهناز میرزایی ... کیوان احمدی ... لیلا میناوند خودش تجربه شیرین و جذاب و خوشایندی بود. اما همه ی این فعل و انفعال و همه ی این کنش و واکنش ها و همه ی این اتفاقات ماحصل دعوت و تلاش یه نفر بود ... کسی که نویسنده و کارگردان نمایش شکم بود ... علیرضا ... معروفی ... قطعا اگر پیشنهاد همکاری علیرضا نبود ... الان این همه رخدادی که تعریف کردم اتفاق نمی افتاد و چنین تجربه ای کسب نمی کردم. با اینکه بهش گفته بودم من آدم فرسماژوری نیستم که بتونم خیلی زود و خیلی سریع متن حفظ کنم و آماده بشم ... ولی باز با این حال با خوب و بد و تمام اوج و فرودها و کم و کاستی ها ساخت و به طبع گروه چون آماده بودن از قبل گروه هم اذیت شدن ... و این همه با صبر و بردباری و شکیبایی و تلاش گروه نتیجه داد. از کل بچه های گروه صمیمانه سپاسگزارم ... برای پذیرفتنِ من بعنوان عضو جدید گروه نمایش شِکَم و بازی در نقش مامور که امیدوارم تیم هم از بازی من راضی بوده باشن.

برای نمایش شکم که جوایز متعددی را در جشنواره تئاتر استانی البرز و جشنواره لاله های سرخ اندیمشک کسب کرد.
شنبه 12 آبان 98
البرز-کرج
1 فوریه 2020
رضا پورکریمان

نمایش شکم

•  نمایش شکم در نهمین جشنواره تئاتر استانی البرز:

1. نمایش نامه : رتبه اول تندیس جشنواره لوح تقدیر و هدیه نقدی به علیرضا معروفی با نمایش  شکم
2. بازیگری مرد : رتبه اول تندیس جشنواره لوح تقدیر و هدیه نقدی به  حامد نساج بخارایی برای نمایش آدمخوار و شکم
3. بازیگری زن : رتبه اول تندیس جشنواره لوح تقدیر و هدیه نقدی به مهناز میرزایی برای بازی در نمایش شکم
4. کارگردانی : رتبه اول تندیس جشنواره لوح تقدیر و هدیه نقدی به علیرضا معروفی برای نمایش شکم 
5. در پایان نمایش شکم به کارگردانی علیرضا معروفی به دبیرخانه جشنواره بین المللی فجر معرفی شد .

• نمایش شکم در بیست و پنجمین جشنواره تئاتر لاله های سرخ اندیمشک :

۱- رتبه اول شامل تندیس جشنواره،دیپلم افتخار و جایزه نقدی به مبلغ هشت میلیون ریال به علیرضا معروفی  طراح نور نمایش شکم از کرج اختصاص یافت

۲- هیئت داوران در بخش بازیگری با اهدای لوح تقدیر و جایزه نقدی به مبلغ ۲۰میلیون ریال به طور مشترک به هر یک از بازیگران نمایش شکم از کرج؛  مهناز میرزایی، لیلا میناوند و  حامد نساج بخارایی، کیوان احمدی و رضا پورکریمان به طور ویژه قدردانی کرد

۳-  هیئت داوران در بخش کارگردانی  با لوح تقدیر و جایزه نقدی به مبلغ هشت میلیون ریال به  طور مشترک به هر یک از کارگردان های نمایش مرگ سپید دو کابوس از  رشت و نمایش شکم،علیرضا معروفی  از کرج تقدیر کرد

چیه این زندگی(؟)

.

• چیه این زندگیه ، نکبتیه ، بی سر و ته (؟)

.

﮼رضا‌پورکریمان

به پاس دوستی دیرینه

• هر وقت هستم ، کنارتم و هر وقت نیستم یقیناً به یادتم (!)

و دوستدار تو و مهربونی هات ، همیشه ، تا ابد در ذهن و 

قلبم خواهی بود و خواهی ماند (!)

• اینو همیشه یادت بمونه 👌🏻❗️ جایِ تو همیشه در 🧠 و

در ❤️ من خواهد بود و خواهد ماند (!) 

﮼رضا‌پورکریمان

آدم پاییزی

• این از همون آدمایِ پاییزی و سرده که بودن باهاش 

یه جور درده و هر کسی که کنارش بوده رو دیوونه کرده (!) 

خلاصه که خیلی نامرده (!)

﮼رضا‌پورکریمان 

۶ سال گذشت...

از این ور اون ور شنیدم

داری عروس میشی گلم

مبارکت باشه ولی

آتیش گرفته این دلم

خیال می کردم با منی

عشق منی مال منی

فکر نمی کردم یه روزی

راحت ازم دل بکنی

باور نمی کردم بخوای

راس راسی تنهام بذاری

آخه یه عمر همش بهم

گفته بودی دوسم داری

• پاییز ۹۲ تا به حال

تنِ بی تاب

حضرت ِآفتاب بتاب ! 

بتاب و اجازه نده سفیدی ابرها تو را شبیه کفن به خود 

بپیچند و تو را شبیه من ، به خانهٔ ابدی‌ات ببرند (!) 

کفن برای مرده هاست ؛ لطفا نمیر جناب آفتاب ؛ لطفا 

نمیر و بتاب بر این تنِ بی تاب(!)

بوی تعفن پاییز

با من قدم بزن ... 

با من بمان ، بخوان ... 

مگذار پاییز با بوی تعفن باران ... 

خاطرات رفتنت را با خود به ذهن من بیاورد ... 

حالم همیشه به هم میخورد از پاییز ... 

مرا یاد کودکی هایم می اندازد ... 

که زیر آسمان ابری و دلگیر و غم زده با 

خیابان‌های باران خورده و نم زده که انگار 

هزاران ماهی در آن مسلخ به صلابه کشیده 

شدند و آن روزها که انگار زمین بوی نا میداد.

غریبه

غریبه آمد ... غریبه رفت (!) آمدنش بهر چه بود (؟) 

هیچ نمیدانم ... 

آن چیز که برایم کاملا مشخص است ، این است که 

منهم غریبه شدم (!) با خود با زمین و زمان (!)

آمد و رفت قسمت

شهریور آمد ؛ مهر رفت ... 

حکمت و قسمت را نمیدانم ... 

ولی میندانم که قسمت من نبود که رفت ... 

هر بار با خودم فکرمیکنم ... 

اما به جایی نمیرسم ... 

مقصد و مقصود او بود ... 

او نیست و قاعدتاً مقصد و مقصودی هم در کار نیست ... 

فرسوده میشم روز به روز و ماه به ماه و سال به سال ... 

کاش تمام بشود برای همیشه این مکافات هر سال.

زیستن عبث

در امتداد آن شب طولانی بود که نفس میرفت ...

دقیقه به ثانیه تبدیل شد بود و قلب به سرعت مسیر 

رفت و برگشت یک آونگ ... 

زمین به دور سرم میچرخید و من به دورِ یار ... 

و چه ناتوان شده بودم ... بدن گاهی بدونِ خون ... سرد ... 

مثل اواسط زمستان ... 

و گاه گاهی خونِ بدن به جوش و خروش می افتاد ... 

مثل کوه آتشفشان ... 

دردها یکی پس از دیگری به تک تک اعضای بدنم هجوم 

آورده بود و تا سر حد مرگ به جان و تنم حمله میکرد 

و میتاخت و از پا در می آورد

.

.

.

زمین چرخید ... زمان ها سپری شد ... زمانه هم گذشت ... 

ولی من از پا در آمده بودم و دیگر مرا یارای سخن نبود 

و زیستنم لاجرم به جبر سپری شد.

بیست و ۹ سالگی

.

‏

از یه جایی به بعد روی دور تند بود🎞مثل قطار سریع السیر🚄با سرعت رد شد😶جوری که هیچی نفهمیدیم به جز سربالایی ها و موانع و دست اندازهارو.

‏.

‏سختی هاش بیشتر از لحظات خوبش بود و به همین خاطر بیشتر خسته شدم. ⁧#زندگی⁩؛۲۸ سال به همین سرعت و‌ به این زودی و به همین سختی گذشت.

‏⁧#بیست_۹_سالگی⁩🎂

﮼رضا‌پورکریمان | ۱۷ خرداد ۹۸

.

 

دلیل زندگی

•

تنها دلیل ِزندگی کردن ،تو بودی(!)

•

#R_P

📅۹۸/۳/۱۱ - 1 jun 2019

⏰ 11:11

🌍 iRaN - KaRaj

✍🏻 ReZa - PouRKaRiMaN

هنوز نفس میکشم

‏•

‏چه خبر (؟) چه کارا میکنی (؟)

‏.

‏.

‏.

‏هیچ (!) تکون میخورم که نَگَن مُرده (!)

‏.

‏.

‏.

‏﮼رضا‌‌‌پورکریمان | ﮼چهارشنبه ۷ ﮼فروردین ﮼۹۸

‏•

پرتگاهِ تنهایی

 

•

این خودش یه معجزه س که از بلندی های تنهایی بیفتی زمین و فقط قلبت بشنکه💔
هر کی جای من بود مُرده بود.

﮼رضا‌پورکریمان | ۹۸/۱/۳ | ۱:۴۰ ﮼بامداد‌،شنبه

•

@MeKXaR