از این ور اون ور شنیدم
داری عروس میشی گلم
مبارکت باشه ولی
آتیش گرفته این دلم
خیال می کردم با منی
عشق منی مال منی
فکر نمی کردم یه روزی
راحت ازم دل بکنی
باور نمی کردم بخوای
راس راسی تنهام بذاری
آخه یه عمر همش بهم
گفته بودی دوسم داری
• پاییز ۹۲ تا به حال
حضرت ِآفتاب بتاب !
بتاب و اجازه نده سفیدی ابرها تو را شبیه کفن به خود
بپیچند و تو را شبیه من ، به خانهٔ ابدی‌ات ببرند (!)
کفن برای مرده هاست ؛ لطفا نمیر جناب آفتاب ؛ لطفا
نمیر و بتاب بر این تنِ بی تاب(!)
با من قدم بزن ...
با من بمان ، بخوان ...
مگذار پاییز با بوی تعفن باران ...
خاطرات رفتنت را با خود به ذهن من بیاورد ...
حالم همیشه به هم میخورد از پاییز ...
مرا یاد کودکی هایم می اندازد ...
که زیر آسمان ابری و دلگیر و غم زده با
خیابان‌های باران خورده و نم زده که انگار
هزاران ماهی در آن مسلخ به صلابه کشیده
شدند و آن روزها که انگار زمین بوی نا میداد.
غریبه آمد ... غریبه رفت (!) آمدنش بهر چه بود (؟)
هیچ نمیدانم ...
آن چیز که برایم کاملا مشخص است ، این است که
منهم غریبه شدم (!) با خود با زمین و زمان (!)
شهریور آمد ؛ مهر رفت ...
حکمت و قسمت را نمیدانم ...
ولی میندانم که قسمت من نبود که رفت ...
هر بار با خودم فکرمیکنم ...
اما به جایی نمیرسم ...
مقصد و مقصود او بود ...
او نیست و قاعدتاً مقصد و مقصودی هم در کار نیست ...
فرسوده میشم روز به روز و ماه به ماه و سال به سال ...
کاش تمام بشود برای همیشه این مکافات هر سال.
در امتداد آن شب طولانی بود که نفس میرفت ...
دقیقه به ثانیه تبدیل شد بود و قلب به سرعت مسیر
رفت و برگشت یک آونگ ...
زمین به دور سرم میچرخید و من به دورِ یار ...
و چه ناتوان شده بودم ... بدن گاهی بدونِ خون ... سرد ...
مثل اواسط زمستان ...
و گاه گاهی خونِ بدن به جوش و خروش می افتاد ...
مثل کوه آتشفشان ...
دردها یکی پس از دیگری به تک تک اعضای بدنم هجوم
آورده بود و تا سر حد مرگ به جان و تنم حمله میکرد
و میتاخت و از پا در می آورد
.
.
.
زمین چرخید ... زمان ها سپری شد ... زمانه هم گذشت ...
ولی من از پا در آمده بودم و دیگر مرا یارای سخن نبود
و زیستنم لاجرم به جبر سپری شد.
